5.

   Zaabsorbowana najnowszymi wydarzeniami powstałymi na twarzoksiążce, nie zauważyłam, że zaczął padać śnieg. Nagle mój telefon zaczął skakać po biurku. SMS. Na wyświetlaczu widniała taka oto wiadomość, której nadawcą był Bartek: "Wyjrzyj za okno! Śnieg!". "No i czym się tu podniecać? Znowu będzie zimno! :( " - odpowiedziałam. Bartek był moim kolegą jeszcze z podstawówki. Nie widzieliśmy się parę lat, ale zawsze, gdy miałam zły humor, on potrafił mi go poprawić. Na chwilę oderwałam wzrok od laptopa. Tak bardzo tęskniłam za niektórymi osobami. Chciałabym się z nimi spotkać, porozmawiać. Jednak zawsze coś wypada, nie ma czasu, jest mnóstwo innych spraw. Tylko czy naprawdę są one ważniejsze? Realizowanie planów, marzeń jest przyjemne i miłe, ale tylko wtedy kiedy można się tym z kims podzielić. Chwyciłam telefon i wybrałam numer Bartka.

-"Hej. Masz dzisiaj czas?"

-"Od 14:00 jestem wolny."-odpowiedział. Spojrzałam na zegarek. 13:45.

-"Więc przy lodowisku o 14:30. Co Ty na to?"-spytałam.

-"Nie ma sprawy. Do zobaczenia."

4.

   Kompletnie mnie nie zauważał. Kręcił się, zaglądał do wszystkich pokoi, coś powiedział do dzieci, coś do żony, nawet do mojej mamy się odezwał. A ja byłam dla niego jak powietrze.

    Nagle w wiadomościach usłyszałam o jakimś tragicznym wypadku. Samochód przełamany na pół. Na szczęście kierowca przeżył.

-"Co za kretyn!"-odezwał się. W końcu. Po prawie godzinie czekania Przemek powiedział coś w mojej obecności.

-"Tak. Za grosz wyobraźni."-odpowiedziałam od niechcenia. Wtedy usiadł koło mnie i swoimi czarnymi jak noc oczami wpatrywał się w moją twarz. Uniósł dłoń i zaczął gładzić nią mój rozpalony do czerwoności policzek. Wyraz jego twarzy świadczył o tym, że i on był tak samo niepewny, zdenerwowany i ... W tym momencie do pokoju wbiegła Basia-jego córka.

-Tato! Patka nie chce mi dać komputela!-krzyknęła swoim wysokim głosikiem wskakując mu na kolana.

-Patrycja masz natychmiast puścić Basię!-wstając wziął małą na ręce i poszedł z nią do pokoju dziewczynek.

    "On ma dzieci! Żonę! Rodzinę!"-powtarzałam sobie w myślach. Nie było żadnych rezultatów. Wprost przeciwnie. Zaczęłam sobie wyobrażać jak mogłyby wyglądać nasze dzieci. Moje i jego. Wiedziałam, że to nie jest normalne. Ale jak można być normalną, będąc tak bezgranicznie zakochaną? Czułam, że nie jestem mu obojętna. Byłam tego coraz bardziej pewna.