Zauważyłam, że na mnie patrzy. Spojrzałam na niego. Mogłam się wpatrywać w jego czarne oczy. Uśmiechał się. Nie byłam mu obojętna. Nie mogłam być. Gdy weszłam, gdy zobaczył, że wyglądam inaczej niż zwykle, że mam kwiat we włosach, że jestem piękna, nie ukrywał zdziwienia. Myślał, że będę wyglądać tak jak zwykle. Normalna córka sąsiadki. Tak naprawdę nie ubrałam się tak specjalnie. Tak po prostu wyszło. Podobałam mu się taka. Widziałam to w jego oczach. W jego pięknych oczach. Ale teraz gdy siedzieliśmy przy stole, wszyscy razem on, jego babka, matka, żona, córka i moja mama wraz ze mną, gdy tak na mnie patrzył... Było coś w jego spojrzeniu. To COŚ nie dawało mi spokoju. Spojrzał na mnie w ten sposób tylko raz. Ale to mi wystarczyło.
Nie mogłam spać. W głowie bez przerwy miałam to jego cudowne spojrzenie...
Rano zadzwoniłam do Wojtka. Nie wiem po co. Chyba po to, by kompletnie się dobić. Usłyszałam jej głos w tle. Wiedziałam, że tam jest. Sam mi to elokwentnie oznajmił. Nienawidziłam go. A jednocześnie byłam tak strasznie zazdrosna. On był mój. Jest mój! Jak mógł nazwać mnie nimfomanką. Przecież sam bez przerwy wkładał mi ręce pod bluzkę. A teraz wszystko zrzuca na mnie. Że to ja bez przerwy tego chciałam. Że to przez to ze mną zerwał. Nie wpędzi mnie w poczucie winy, o nie. To wszystko w jego ustach brzmi tak jakbym go do tego zmuszała, a on biedny chłopiec nie mógł nic zrobić tylko być posłuszny. Pewnie taką wersją uraczył wszystkich swoich i naszych wspólnych znajomych, by jak najbardziej mnie oczernić, a siebie oczyścić z zarzutów. PALANT.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz